Szkliwiak jest najczęściej występującym nowotworem zębopochodnym oraz jednym z najczęściej występujących guzów zębopochodnych. Jakie są przyczyny i objawy szkliwiaka? W jaki sposób można go wyleczyć? Odpowiedzi na zadane pytania znajdziesz w treści poniższego artykułu. Zachęcamy do jego lektury.
Szkliwiak – co to jest?
Szkliwiak to nowotwór zębopochodny, który powstaje na skutek związku ameloblastomy z wirusem brodawczaka ludzkiego lub z zębopochodnej torbieli. Jest to również nowotwór trudny do wykrycia, ponieważ rozwija się powoli i nie daje objawów w postaci dolegliwości bólowych. Szkliwiak jest guzem, który rozszerza otaczającą go kość, a gdy znajduje się w zaawansowanym stadium, niszczy blaszkę zbitą kości oraz zaczyna naciekać pobliskie tkanki miękkie. Możemy wymienić następujące typy tego nowotworu:
- szkliwiak wielokomorowy – gdy guz powoduje przemieszczenie korzeni zębów,
z którymi się styka, a także ich patologiczną resorpcję - szkliwiak jednokomorowy – gdy mamy do czynienia z pojedynczym ubytkiem cienia bez struktury wewnętrznej
- szkliwiak obwodowy/zewnątrzkostny – gdy guz występuje w tkankach miękkich,
a najczęściej w dziąśle pokrywającym wyrostki zębodołowe.
Szkliwiaki mogą przyjmować postać żuchwową lub szczękową. Szkliwiak żuchwowy występuje częściej, gdyż w aż 80% przypadków. Pojawia się w tylnej części żuchwy, a konkretnie w obrębie zębów trzonowych, choć może również atakować obszary za wszystkimi zębami. Z kolei szkliwiak szczękowy objawia się szybciej, a najczęściej rozwija się w odcinku bocznym w okolicy zębów trzonowych. Jego rozwój przebiega od zatoki szczękowej w stronę oczodołów i podstawy czaszkowej. Pozostałe, bardzo nieliczne przypadki dotyczą guzów w tkankach miękkich i błonie śluzowej wyrostka zębodołowego. Mówimy wtedy o szkliwiakach peryferyjnych.
COŚ DLA CIEBIE: CZYM JEST ANGINA LUDWIGA?
Szkliwiak – objawy
Szkliwiak może rosnąć kilka lat i przez ten czas nie dawać objawów bólowych. Niektórzy pacjenci mogą jednak skarżyć się na bóle zębów i zatok, a także na rozdęcia kości trzonu żuchwy, podniebienia, policzka czy dziąseł. W późniejszym stadium choroby może pojawić się asymetria w rysach twarzy lub wada zgryzu. W zaawansowanych przypadkach, choć bardzo rzadko, zdarzają się również złamania patologiczne trzonu żuchwy. Ponadto zęby, które rosną w okolicy szkliwiaka, mogą charakteryzować się zwiększoną ruchomością czy zaburzeniami czucia. Niekiedy pacjenci mogą skarżyć się także na trzask zębów przy nacisku, złe gojenie rany po usunięciu zęba, obrzęki policzków, niedrożność nosa czy brak przylegania wcześniej dobranych protez.
Szkliwiak – przyczyny
Możemy wymienić następujące przyczyny występowania szkliwiaka:
- mutacje niektórych genów
- zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV)
- pozostawione fragmenty nabłonka zębotwórczego
- rogowaciejąco-torbielowaty guz zębopochodny (KCOT)
- nowotworowa przemiana wyściółki torbieli zębopochodnej.
Szkliwiak – leczenie
Szkliwiaki leczy się właściwie tylko chirurgicznie. Z powodu na miejscową złośliwość tego typu guzów, a także ich skłonność do naciekania oraz nawrotów przy niepełnym usunięciu, konieczne będzie wykonanie resekcji zmiany z zachowaniem około 0,5-1 cm marginesu tkanek niezmienionych. Sposób leczenia ustala się jednak indywidualnie, biorąc pod uwagę takie czynniki jak rodzaj, położenie i cechy szkliwiaka.
Po wspomnianej resekcji zazwyczaj wykonuje się odtworzenie ciągłości kości z zastosowaniem kości pobranej z talerza kości biodrowej, łopatki bądź strzałki. Inną metodą leczenia szkliwiaka, choć stosowaną bardzo rzadko, jest radioterapia.
